Ένωση Φιλελεύθερων Ιστορικών (Ε.ΦΙ.ΙΣ)

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΓΟΣ. ΠΙΣΩ ΔΕΞΙΑ Ο ΙΘΥΝΩΝ ΝΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΟΥ ΣΧΗΜΑΤΙΣΕ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ.

Ο Ελληνικός Συναγερμός τις πρώτες ημέρες της ίδρυσής του

ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΓΟΣ (ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ), ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΟΥΛΙΤΣΑΣ (ΠΡΩΗΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ) ΚΑΙ ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ

ΝΕΟΙ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑΠΑΓΟΥ, ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΝΕΥΡΑΛΓΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ. ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ ΛΥΚΟΥΡΕΖΟΣ (ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΛΟΓΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΛΥΚΟΥΡΕΖΟΥ), ΠΑΝΑΓΗΣ ΠΑΠΑΛΗΓΟΥΡΑΣ (ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΑΠΑΛΗΓΟΥΡΑ), ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ (ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΣΕΡ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ) ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΙΦΝΑΙΟΣ. ΟΙ ΤΡΕΙΣ, ΠΛΗΝ ΠΑΠΑΛΗΓΟΥΡΑ, ΣΥΝΕΧΙΣΑΝ ΜΑΖΙ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ, ΟΤΑΝ Ο ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ ΗΛΘΕ ΣΕ ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑΓΟ .

Ο ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΓΟΥ ΝΑ ΔΕΠΟΖΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΗΛΘΕ Η ΡΗΞΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΝΔΡΩΝ.

Ο ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ (ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΔΕΞΙΑ) ΜΕ ΕΠΙΤΕΛΙΚΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΜΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΣΤΟΛΗ. ΔΕΞΙΑ Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ. Ο ''ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ'' ΤΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ, ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ ΜΟΛΙΣ ΠΟΥ ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΑΙ. ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΣΕΙΡΑ, ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΔΕΞΙΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΣΥΖΥΓΟ ΤΟΥ ΙΕΤΑ.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ Η ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑΓΟ

Στις 10 Φεβρουαρίου 1947 ο Σπύρος Μαρκεζίνης είναι 10 μηνών… βουλευτής. Πλησιάζει τη συμπλήρωση των 38 του χρόνων και έχει ορίσει εκείνη την ημέρα για να υλοποιήσει αυτό που σχεδίαζε από την περίοδο της γερμανικής κατοχής: να συστήσει δικό του κόμμα.Το Νέον Κόμμα είναι πια γεγονός. Τον ακολουθούν άλλοι 17 συνάδελφοί του, οι οποίοι -κι εκείνοι- είχαν αναδειχθεί βουλευτές στην αναμέτρηση της 31ης Μαρτίου 1946 με τη σημαία της Ηνωμένης Παρατάξεως Εθνικοφρόνων της οποίας κύρια συνιστώσα ήταν το Λαϊκό Κόμμα, ο
παραδοσιακός φορέας της Δεξιάς στον
τόπο μας.
Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του Νέου Κόμματος απαρτίστηκε από τους: Χαρίλαο Αλετρά, Ελευθέριο Γονή, Νικόλαο Γρηγοριάδη, Ευθύμιο Δεδούση, Εμμανουήλ Διακογιάννη, Χρήστο Ζαλοκώστα, Ιωάννη Ζολώτα, Ηρακλή Ζουμπουλάκη, Σπύρο Θεοτόκη (μετέπειτα υπουργό των κυβερνήσεων του Κωνσταντίνου Καραμανλή και συναρχηγό του φιλοβασιλικού κόμματος της Εθνικής Παρατάξεως την περίοδο 1977-1981), Χρήστο Θηβαίο, Αντώνιο Κακαρά, Θάνο Καψάλη, Ιωάννη Λάμπρου, Παυσανία Λυκουρέζο (γνωστό δικηγόρο της εποχής, όπως σήμερα ο γιος του Αλέξανδρος Λυκουρέζος), Σπύρο Μαρκεζίνη, Κωνσταντίνο Παπαγιάννη και Ανδρέα Στράτο.
Το Νέον Κόμμα ξεκίνησε με ενθουσιασμό και προοπτική. Αποτέλεσε μια μάλλον αντιπολιτευτική φωνή προς την κυβέρνηση του ηγέτη του Λαϊκού Κόμματος Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, ενώ στήριξε εκείνη του αρχηγού του Κόμματος Φιλελευθέρων Θεμιστοκλή Σοφούλη σε κάποια φάση του βίου της. Σε κείνη την κυβέρνηση δε, ο Μαρκεζίνης υπουργοποιήθηκε για πρώτη φορά (υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου από τις 20 Ιανουαρίου 1949 μέχρι τις 14 Απριλίου του ίδιου έτους).
Ακολούθησαν οι εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950, στις οποίες πήρε μέρος για πρώτη φορά και… τελευταία το Νέο Κόμμα. Οι νέοι πολιτικοί (γιατί οι περισσότεροι ήταν ηλικιακά κοντά στον αρχηγό τους) δεν έπεισαν. Ίσως ακολούθησαν το γενικότερο κατρακύλισμα του πολιτικού χώρου της Δεξιάς, αφού η διετία 1950-1952 έδωσε ώθηση στα κόμματα του Κέντρου. Το Νέο Κόμμα περιορίστηκε στο 2,5% του εκλογικού σώματος και εξέλεξε μόλις ένα βουλευτή, τον Α. Στράτο, στην Αιτωλοακαρνανία (γιο του εκτελεσθέντος μετά τη δίκη των έξι πρώην πρωθυπουργού Νικολάου Στράτου). Ο Μαρκεζίνης υποστήριξε τότε ότι το κόμμα του έπεσε «θύμα της ψυχολογίας της χαμένης ψήφου αλλά και της τύχης η οποία δεν του επέτρεψε να εξασφαλίσει την εκλογική βάση».
Με το κόμμα να αποτυγχάνει και τον αρχηγό του να βρίσκεται εκτός Βουλής, δεν υπήρχε μέλλον. Ο Μαρκεζίνης όμως δεν πτοήθηκε. Ήταν από εκείνους που πρωτοστάτησαν στην είσοδο του Αλέξανδρου Παπάγου στην πολιτική σκηνή. Στο σπίτι που κατοικούσε τότε ο ίδιος (στις παρυφές του Κολωνακίου, στην οδό Λυκαβηττού 5, στη συμβολή με τη Σόλωνος) επισφραγίστηκε η ίδρυση ενός νέου κόμματος, του Ελληνικού Συναγερμού, με αρχηγό τον Παπάγο και βασικά στελέχη τον Μαρκεζίνη, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον Στέφανο Στεφανόπουλο και τον δικαστικό Παναγιώτη Πουλίτσα (υπηρεσιακό υπουργό δύο εβδομάδων, αμέσως μετά τις εκλογές του 1946).
Ο Ελληνικός Συναγερμός είχε την αντίστροφη τύχη από το Νέον Κόμμα. Και στις δύο αναμετρήσεις που έλαβε μέρος αναδείχθηκε πρώτο κόμμα. Το 1951 με ποσοστό 36,53% (αλλά με σχετική πλειοψηφία, με αποτέλεσμα να σχηματιστούν κυβερνήσεις του Κέντρου) και το 1952, με το εντυπωσιακό 49,22%.
Ο Μαρκεζίνης όχι μόνο επέστρεψε στη Βουλή αλλά και στις 19 Νοεμβρίου 1952 έγινε ο πανίσχυρος υπουργός Συντονισμού και ο «ιθύνων νους» της κυβέρνησης Παπάγου.
Στη θητεία του εκείνη προχώρησε στην υποτίμηση της δραχμής (απ'όπου και η σχετική φωτογραφία), κατάργησε τα (πληθωριστικά) μηδενικά στα νομίσματα και πρόβαλε στην κοινή γνώμη ως ο επικρατέστερος (στη μάχη των επιγόνων) για τη διαδοχή Παπάγου.
Όμως, ο Μαρκεζίνης ανέτρεψε τα προγνωστικά της εποχής και ήλθε (με αφορμή διαφωνίες του για την ακολουθούμενη πολιτική στο Κυπριακό) σε ρήξη με τον πρωθυπουργό. Έτσι, στις 3 Απριλίου 1954 αποχώρησε από την κυβέρνηση.

ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ

Την 3η Φεβρουαρίου 1955 ήλθε η «ώρα μηδέν» για τον Σπύρο Μαρκεζίνη. Ξεκινούσε το δεύτερο, πιο φιλόδοξο αυτή τη φορά, προσωπικό πολιτικό του εγχείρημα: έφερε στη ζωή το Κόμμα Προοδευτικών με στόχο πάντα να εκφράσει τη μεγάλη Κεντροδεξιά κι έχοντας κατά νου την κλονισμένη υγεία του πρωθυπουργού Παπάγου.Αυτό, άλλωστε, τονιζόταν και στην ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος «η φιλοδοξία (του) να προσφέρει εις τον μοχθούντα λαό μας, λύσιν εξασφαλίζουσα ομαλήν διαδοχήν, δημοκρατικήν εξέλιξιν και πρόοδον».
Από τη μήτρα του Ελληνικού Συναγερμού προέρχονταν και οι 30 βουλευτές που το
στελέχωσαν, οι οποίοι -λόγω του κατακερματισμού των δυνάμεων του Κέντρου- κατέστησαν τους Προοδευτικούς αξιωματική αντιπολίτευση.
Τον Μαρκεζίνη ακολούθησαν οι υπουργοί του στρατάρχη Παυσανίας Λυκουρέζος, Κωνσταντίνος Παπαγιάννης, Θάνος Καψάλης, Παναγιώτης Σιφναίος, Αλέξανδρος Καραθεόδωρος και Γεώργιος Ρωμανός καθώς και οι: Γεράσιμος Βασιλάτος, Κωνσταντίνος Βοβολίνης, Αλέξανδρος-Κωνσταντίνος Βούλτζος, Κωνσταντίνος Δανιηλίδης, Χρήστος Ζαλοκώστας, Θεόδωρος Λέκας, Θεόδωρος Μανωλόπουλος, Κωνσταντίνος Μπακόλας, Κωνσταντίνος Μπαρούνος, Ευστράτιος Νουλέλης, Εμμανουήλ Οικονόμου-Κωλέττης, Νικόλαος Πανταζής, Αλέξανδρος Παπαδόπουλος, Νικόλαος Πετρίδης, Δημήτριος Πλαγιάννης, Θεόδωρος Σαράντης, Ελένη Σκούρα (η πρώτη γυναίκα βουλευτής), Παναγιώτης Σταθόπουλος, Παύλος Τσακιρίδης, Δημήτρης Τσαούσης, Αντώνης Φωστηρίδης (Τσαούς Αντών) και Χασάν Χατίπογλου.
Ένα χρόνο μετά (κι ενώ τον αποβιώσαντα Παπάγο είχε διαδεχθεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής), διενεργήθηκαν εκλογές, στις οποίες ο Μαρκεζίνης δοκίμασε μεγαλύτερη ψυχρολουσία απ’ ό,τι το 1950 με το Νέο Κόμμα: Οι Προοδευτικοί με ποσοστό 2,22% έμειναν εκτός Βουλής! Στη συνέχεια όμως απέκτησαν ένανμοναδικό εκπρόσωπο, το βουλευτή της ΕΡΕ Πέτρο Μόντζαλα, που προσχώρησε στις τάξεις τους.

Έκτοτε ο Μαρκεζίνης επιδόθηκε σ’ ένα δυναμικό αντι-καραμανλικό αγώνα φτάνοντας στο σημείο να πει, σε ομιλία του στον κινηματογράφο «Αττικόν», στις 10 Φεβρουαρίου 1957: «Θα χρειαστεί να δημιουργήσωμεν μιαν Ικαρίαν (σ.σ.: τόπο εξορίας) και διά τα παράσιτα της Δεξιάς».
Σ’ αυτόν τον αγώνα είχε μαζί του το λογοτέχνη Μ. Καραγάτση (παρότι ο αδελφός του Κωνσταντίνος Ροδόπουλος ήταν κορυφαίο στέλεχος της ΕΡΕ και πρόεδρος της Βουλής) αλλά και μια ιδιαιτέρως μαζική (για τα δεδομένα του κόμματος) νεολαία, από την οποία ξεπήδησαν έξι βουλευτές της μεταπολίτευσης: πέντε εκλεγέντες (οι Κωνσταντίνος Ευμοιρίδης, Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης, Γεώργιος Παναγιωτόπουλος, Ιπποκράτης Σαββούρας, Δημήτρης Χλωρός) με τη Νέα Δημοκρατία και ένας (ο Φοίβος Κούτσικας) με το ΠΑΣΟΚ!
Παραμονές των εκλογών του 1958 το Κόμμα Προοδευτικών έφτασε στο «παρά ένα» να συνεργαστεί με την… ΕΔΑ. Ο Μαρκεζίνης όμως έκανε πίσω λέγοντας ότι «αν εγώ εξασφάλιζα την πλειοψηφία, θα ξεσήκωνα λαϊκούς χειμάρρους από την Κοκκινιά και την Καισαριανή προς τα Ανάκτορα για να πάρω την εντολή. Είναι καιρός όμως για τέτοιο ξεσηκωμό; Δεν είναι…».
Τελικά συνέπραξε με τους αρχηγούς τριών άλλων μικρών κομμάτων (τον Σάββα Παπαπολίτη της ΕΠΕΚ, τον Αλέξανδρο Μπαλτατζή του ΚΑΕ και τον Στέλιο Αλαμανή του ΔΚΕΛ), και έλαβε ποσοστό 10,62%. Από τους Προοδευτικούς εκλέχτηκε μόνο ο Μαρκεζίνης, ο οποίος στη συνέχεια απέσπασε έναν από την ΕΡΕ (τον Ευάγγελο Σαββόπουλο) και έναν από την ΕΔΑ (τον Διονύσιο Λεονάρδο) και συγκρότησε τριμελή Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Στις εκλογές του 1961 συνεργάστηκε με τον Γεώργιο Παπανδρέου και την Ένωση Κέντρου και βρέθηκε πάλι στη Βουλή, ηγούμενος 16μελούς Κ.Ο., στην οποία συμμετείχαν, πέραν του ιδίου οι: Θάνος Καψάλης, Γεώργιος Τσάκαλος, Αντώνης Φωστηρίδης, Νικόλαος Στειρόπουλος, Χασάν Χατίπογλου, Αλέξανδρος Καραθόδωρος, Νικόλαος Αλαβάνος (πατέρας του τέως προέδρου του Συνασπισμού Αλέκου Αλαβάνου), Παυσανίας Λυκουρέζος, Κωνσταντίνος Βοβολίνης, Απόστολος Γρηγοριάδης, Αλέξανδρος Παπαδόπουλος, Εμμανουήλ Ζαννής, Θεόδωρος Μανωλόπουλος και Γεράσιμος Βασιλάτος.
Στις κάλπες του 1963, το Κ.Π. Κατήλθε αυτόνομο και δοκίμασε νέα ήττα: Με ποσοστό 3,73% εξέλεξε δύο βουλευτές, τον Ευάγγελο Ανερούση στις Κυκλάδες και τον Χασάν Χατίπογλου στη Ροδόπη. Ο Μαρκεζίνης, μένοντας ο ίδιος εκτός Βουλής, έδωσε… θρησκευτική ερμηνεία της ψήφου: «Τι να κάνουμε; Μας προτίμησαν μόνο οι… καθολικοί και οι… μουσουλμάνοι!».
Σ’ εκείνες τις εκλογές υποψήφιος του κόμματος ήταν κι ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής της εποχής, ο Κώστας Νεστορίδης της ΑΕΚ.
Λίγους μήνες αργότερα, το 1964, το Κ.Π. συνεργάστηκε με την ΕΡΕ αφού από την ηγεσία της τελευταίας είχε αποχωρήσει ο Καραμανλής. Βουλευτές του εκλέχτηκαν ο Μαρκεζίνης και οι Χατίπογλου, Ανερούσης, Στειρόπουλος, Καραθόδωρος, Χρήστος Πιμπλής, Γεώργιος Γραφάκος και Τριαντάφυλλος Μιχαηλίδης. Στη συνέχεια κι ενώ η χώρα βάδιζε (υποτίθεται) στις εκλογές της 28ης Μαΐου 1967, το Κόμμα Προοδευτικών είχε ανακοινώσει ότι δεν θα πάρει μέρος. Από την 1η Φεβρουαρίου εκείνου του έτους (ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία») ο Μαρκεζίνης είχε πει: «Εκλογές δεν θα γίνουν. Φοβούμαι τον άγνωστο συνταγματάρχη».Έτσι κι έγινε!

ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ (ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ) ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Ο ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ ΛΥΚΟΥΡΕΖΟΣ (ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ). ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΑΠΟ ΜΙΚΡΗ ΗΛΙΚΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ, ΠΗΡΑΝ ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑΓΟΥ (ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ) ΚΑΙ ΣΥΝΥΠΗΡΞΑΝ ΑΠΟ ΤΟ 1955 ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1967 ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ, ΜΕ ΗΓΕΤΗ ΤΟΝ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ. ΣΗΜΕΡΑ ΚΙ ΕΝΩ Ο ΑΛ. ΛΥΚΟΥΡΕΖΟΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΖΩΗ, Ο Β. ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ ΟΛΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΑΜΕΙΞΗ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΟΤΙ ΕΧΕΙ.

Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος με την Αννα-Μαρία στη βάφτιση του παιδιού τους, με τον τότε πρωθυπουργό Παναγιώτη Κανελλόπουλο και τον Σπύρο Μαρκεζίνη

Συζήτηση Στέφανου Στεφανόπουλου, Γεώργιου Νόβα κσι Σπυρίδωνος Μαρκεζίνη

Συζήτηση Παν. Κανελλόπουλου Σπυρίδωνος Μαρκεζίνη.

Κυβέρνηση Σπύρου Μαρκεζίνη 1973
Η κυβέρνηση Μαρκεζίνη (8 Οκτωβρίου 1973 - 25 Νοεμβρίου 1973) ήταν πολιτική κυβέρνηση διορισμένη από το δικτατορικό καθεστώς του Γεωργίου Παπαδόπουλου. Σημειωτέον ότι η Χούντα των Συνταγματαρχών, παρέμεινε στην εξουσία 6 χρόνια και 5 μήνες με την Κυβέρνηση Κόλλια και την Κυβέρνηση Παπαδόπουλου.
Τον φθινόπωρο του 1973, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ξεκινά μια διαδικασία φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος του. Τον Αύγουστο του 1973 ορκίστηκε Πρόεδρος Δημοκρατίας και διόρισε πολιτική κυβέρνηση υπό τον Σπύρο Μαρκεζίνη. Η υπηρεσιακή κυβέρνηση του Σπύρου Μαρκεζίνη ορκίστηκε την Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 1973. Την ίδια ημέρα παραιτήθηκαν όλοι οι στρατιωτικοί από τις καίριες θέσεις που κατείχανΑπαιτείταιπαραπομπήπροςμιααξιόπιστηπηγήγιατηνεπαλήθευση της πληροφορίας. Κύριοι πυρήνες της χούντας όπως οι υπουργοί Μακαρέζος και Παττακός είχαν παραιτηθεί 28 Σεπτεμβρίου και 8 Οκτωβρίου αντίστοιχα. Κύρια αποστολή της ήταν να προπαρασκευάσει και να διεξάγει βουλευτικές εκλογές για την 10η Φεβρουαρίου 1974.
Την κυβέρνηση διαδέχθηκε στις 25 Νοεμβρίου 1973 η Κυβέρνηση Αδαμαντίου Ανδρουτσόπουλου 1973 μετά το πραξικόπημα του Ιωαννίδη.
Σύνθεση κυβέρνησης Μαρκεζίνη
Από 8.10.1973 έως 25.11.1973
· Σπυρίδων Μαρκεζίνης Πρωθυπουργός
· Χαρίλαος Μητρέλιας Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως
· Αθανάσιος Καψάλης Υπουργός Συντονισμού και Προγραμματισμού
· Λάμπρος Ευταξίας Υπουργός Αναπληρωτού Συντονισμού και Προγραμματισμού
· Ιωάννης Αγαθαγγέλου Υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ και προσωρινώς Εσωτερικών
· Χρήστος Ξανθόπουλος - Παλαμάς Υπουργός Εξωτερικών
· Νικόλαος Εφέσιος Υπουργός Εθνικής Αμύνης
· Κωνσταντίνος Χρηστόπουλος Υπουργός Δικαιοσύνης
· Παναγιώτης Θέραπος Υπουργός Δημοσίας Τάξεως
· Κωνσταντίνος Παναγιωτάκης Υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών
· Παναγιώτης Σιφναίος Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων
· Ιωάννης Κούλης Υπουργός Οικονομικών
· Γεώργιος Κουτσουμάρης Υπουργός Γεωργίας
· Νικόλαος Μομφεράτος Υπουργός Βιομηχανίας
· Νικόλαος Γρηγοριάδης Υπουργός Εμπορίου
· Απόστολος Παπαγεωργίου Υπουργός Ενεργείας
· Γεώργιος Αλεξιάδης Υπουργός Απασχολήσεως
· Χαράλαμπος Παναγιωτόπουλος Υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών
· Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου Υπουργός Δημοσίων Εργων
· Ορέστης Γιάκας Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών
· Αλέξανδρος-Κωνσταντίνος Βούλτζος Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας
· Κωνσταντίνος Θάνος Υφυπουργός Συντονισμού και Προγραμματισμού
· Ιερώνυμος Δελενδάς Υφυπουργός Συντονισμού και Προγραμματισμού
· Κωνσταντίνος Μιχαλόπουλος Υφυπουργός Εξωτερικών
· Διομήδης Αγγελόπουλος Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ
· Σπυρίδων Ζουρνατζής Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ
· Στυλλιανός Σκανδάλης Υφυπουργός Εσωτερικών
· Αντώνιος Χωριατόπουλος Υφυπουργός Εσωτερικών Περιφερειακού Διοικητού Αττικής και Νήσων
· Θεόδωρος Σαράντης Υφυπουργός Εσωτερικών Περιφερειακού Διοικητού Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας
· Αλέξανδρος Παπακωνσταντίνου Υφυπουργός Εσωτερικών Περιφερειακού Διοικητού Πελοποννήσου και Δυτικής Στερεάς Ελλάδος
· Χρήστος Μίχαλος Υφυπουργός Εσωτερικών Περιφερειακού Διοικητού Κεντρικής Ελλάδος
· Κωνσταντίνος Μπράβος Υφυπουργός Εσωτερικών Περιφερειακού Διοικητού Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης
· Παύλος Φακιολάκης Υφυπουργός Εσωτερικών Περιφερειακού Διοικητού Κρήτης
· Αλέξανδρος Παπαδόπουλος Υφυπουργός Εσωτερικών Περιφερειακού Διοικητού Ηπείρου
· Αθανάσιος Στεργιόπουλος Υφυπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων
· Στυλλιανός Κορρές Υφυπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων
· Ιωάννης Τράκας Υφυπουργός Οικονομικών
· Σπυρίδων Βλαχάκης Υφυπουργός Εμπορίου
· Αναστάσιος Σαμαράς Υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών
· Θεμιστοκλής Μιχαλόπουλος Υφυπουργός Δημοσίων Έργων
24 Νοεμβρίου 1973: Παραίτηση:
· Παναγιώτη Θεράπου Υπουργού Δημοσίας Τάξεως
24 Νοεμβρίου 1973:Διορισμός:
· Βασιλείου Τσούμπα Υπουργού Δημοσίας Τάξεως