Οικονομολόγοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, άνθρωποι των γραμμάτων μιλούν και γράφουν καθημερινά για τα τεράστια οικονομικά προβλήματα της χώρας μας.
Μήπως όμως αυτή η σχεδόν οικονομική χρεοκοπία όπως παρουσιάζεται είναι μια τουλάχιστον λανθασμένη εκτίμηση; Μήπως αυτοί που βρίσκονται οικονομικά στην κορυφή της ελληνικής πυραμίδας προσπαθούν να αυξήσουν την διαφορά από τους υπόλοιπους που βρίσκονται στις παρυφές της, όπως σε ένα αγώνα μπάσκετ πού η καλύτερη ομάδα παίζει όχι μόνο για τη νίκη αλλά και τη διαφορά πόντων. Ένα παιχνίδι που κερδίζεται εύκολα και επί σειρά ετών επί ενός αδύνατου αντιπάλου καταντάει κουραστικό ακόμα και για το μόνιμο νικητή.
Στην δεκαετία του 1990 με την πτώση του κομμουνισμού και τη δεκαετία του 2000 με το τέλος της αυταπάτης της σοσιαλδημοκρατίας η φιλελεύθερη πολιτική επικράτησε σχεδόν παντού στην αναπτυσσόμενη Ευρώπη.
Πολλές από τις τώρα επιτυχημένες χώρες ανεξαρτήτως αν μπήκαν στο ευρώ ή όχι επικεντρώθηκαν στην οικονομική ανάπτυξη και στην επένδυση στον ίδιο τον εαυτό τους! Στην προσπάθεια παραγωγής συγκεκριμένων προϊόντων στους παραγωγικούς τομείς που η καθεμία είχε την ή τις δυνατότητες (βιομηχανία, πρώτες ύλες ορυκτός πλούτος κτλ). Με ταυτόχρονη εφαρμογή κοινωνικής πολιτικής (παιδεία υγεία) και κίνητρα για περαιτέρω προκοπή στη επιστημονική έρευνα και στον πολιτισμό τους κατάφεραν να ανεβάσουν επίπεδα το brand name των χωρών τους καταστώντας το εμπορικότατο. Στην χώρα μας δύσκολα θα απαντούσε κάποιος για το ποιος οικονομικός κλάδος ή προϊόν έχει αξιοποιηθεί και επιδοτηθεί σωστά από το κράτος για την περαιτέρω ανάπτυξη και αύξηση της κερδοφορίας του.
Ταυτόχρονα αυτό που επικυρώνει και κλειδώνει την αποτυχία της χώρας μας δεν είναι μόνο η έλλειψη οικονομικής ανάπτυξης αλλά κυρίως η έλλειψη παραγωγικής νοοτροπίας πνευματικής και συναισθηματικής, ιδεών και υγειών αντιπαραθέσεων.
Η χώρα της «αρπαχτής» των «ρουσφετιών» των «λαμόγιων» και των «βολεμένων αργόμισθων» είναι συνήθεις περιγραφές που κάνει ακόμα και ο ίδιος ο εκλεγμένος πρωθυπουργός μας!
Αυτή η ηθική κατάπτωση δεν είναι ελληνικό φαινόμενο αλλά όποιος έχει ταξιδέψει έξω από α σύνορα της χώρας και δεν έχει ασχοληθεί μόνο με το να δει τα αξιοθέατα θα καταλάβει ότι οι πολίτες στην μη εξαίρεσή τους ευημερούν ταυτόχρονα με την προκοπή της χώρας τους, ο μέσος ευρωπαίος πολίτης δεν προσπαθεί να ζήσει από τη χώρα του αλλά η χώρα του προσπαθεί να τον αξιοποιήσει ανάλογα όχι μόνο με τα επαγγελματικά του προσόντα αλλά και με τη νοοτροπία του και τη φιλοπατρία του για τη πρόοδο της χώρας στην οποία δουλεύει. Σε ποια χώρα στο εξωτερικό οι πολίτες της είναι τόσο ταυτισμένοι με πρόσωπα και πολιτικά κόμματα όσο στην δικιά μας. Ταυτισμένοι με τη κεντροδεξιά ή με την κεντροαριστερά ναι είναι με το φιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης ή το σοσιαλδημοκρατικό (αν υπάρχει) ναι επίσης είναι, με αξίες κοινωνικές βεβαίως όπως η φιλοπατρία η θρησκεία οι τέχνες τα γράμματα και κατ’ επέκταση ότι ορίζει τον πολιτισμό.
Αν βυθιστούμε με πρόχειρο τρόπο στο ιστορικό μας παρελθόν στον 20ο αιώνα θα θυμηθούμε ότι στα δύσκολα πάντα ως έθνος τα καταφέρναμε και επιβιώναμε, με τρόπο όχι υπολογιστικό ούτε τεχνοκρατικό αλλά στηριζόμενοι στην ενότητά μας, στις δικές μας δυνάμεις, στο φιλότιμο και στις ικανότητες μας. Άλλωστε στην σύγχρονη ιστορία μας όσες φορές και αν ζητήσαμε είτε οικονομική είτε στρατιωτική βοήθεια από σύμμαχο χώρα ποτέ καμία δεν είχε το ρόλο του….Φύρερ εννοούμε ελληνιστί τον ηγετικό ρόλο ώστε να απεμπλακούμε από μια κατάσταση επιτυχώς.
Όπως και αν έχουν τα πράγματα σήμερα ''ζητείται ελπίς'' όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Αντώνης Σαμαράκης.Η Ελλάδα και ιδιαίτερα η νεολαία της δεν μπορεί να αφήσει τη δική της οίρα στα χέρια αναξιόπιστων διαχειριστών.Γιατί τότε η χώρα αυτή δεν θα είχε μέλλον.Ούτε θα μπορούσε να ελπίζει.Και αν χωρίς ελπίδα τα οράματα πεθαίνουν,είναι βέβαιο ότι χωρίς αγώνες κινδυνεύη η ελπίδα.
Μήπως όμως αυτή η σχεδόν οικονομική χρεοκοπία όπως παρουσιάζεται είναι μια τουλάχιστον λανθασμένη εκτίμηση; Μήπως αυτοί που βρίσκονται οικονομικά στην κορυφή της ελληνικής πυραμίδας προσπαθούν να αυξήσουν την διαφορά από τους υπόλοιπους που βρίσκονται στις παρυφές της, όπως σε ένα αγώνα μπάσκετ πού η καλύτερη ομάδα παίζει όχι μόνο για τη νίκη αλλά και τη διαφορά πόντων. Ένα παιχνίδι που κερδίζεται εύκολα και επί σειρά ετών επί ενός αδύνατου αντιπάλου καταντάει κουραστικό ακόμα και για το μόνιμο νικητή.
Στην δεκαετία του 1990 με την πτώση του κομμουνισμού και τη δεκαετία του 2000 με το τέλος της αυταπάτης της σοσιαλδημοκρατίας η φιλελεύθερη πολιτική επικράτησε σχεδόν παντού στην αναπτυσσόμενη Ευρώπη.
Πολλές από τις τώρα επιτυχημένες χώρες ανεξαρτήτως αν μπήκαν στο ευρώ ή όχι επικεντρώθηκαν στην οικονομική ανάπτυξη και στην επένδυση στον ίδιο τον εαυτό τους! Στην προσπάθεια παραγωγής συγκεκριμένων προϊόντων στους παραγωγικούς τομείς που η καθεμία είχε την ή τις δυνατότητες (βιομηχανία, πρώτες ύλες ορυκτός πλούτος κτλ). Με ταυτόχρονη εφαρμογή κοινωνικής πολιτικής (παιδεία υγεία) και κίνητρα για περαιτέρω προκοπή στη επιστημονική έρευνα και στον πολιτισμό τους κατάφεραν να ανεβάσουν επίπεδα το brand name των χωρών τους καταστώντας το εμπορικότατο. Στην χώρα μας δύσκολα θα απαντούσε κάποιος για το ποιος οικονομικός κλάδος ή προϊόν έχει αξιοποιηθεί και επιδοτηθεί σωστά από το κράτος για την περαιτέρω ανάπτυξη και αύξηση της κερδοφορίας του.
Ταυτόχρονα αυτό που επικυρώνει και κλειδώνει την αποτυχία της χώρας μας δεν είναι μόνο η έλλειψη οικονομικής ανάπτυξης αλλά κυρίως η έλλειψη παραγωγικής νοοτροπίας πνευματικής και συναισθηματικής, ιδεών και υγειών αντιπαραθέσεων.
Η χώρα της «αρπαχτής» των «ρουσφετιών» των «λαμόγιων» και των «βολεμένων αργόμισθων» είναι συνήθεις περιγραφές που κάνει ακόμα και ο ίδιος ο εκλεγμένος πρωθυπουργός μας!
Αυτή η ηθική κατάπτωση δεν είναι ελληνικό φαινόμενο αλλά όποιος έχει ταξιδέψει έξω από α σύνορα της χώρας και δεν έχει ασχοληθεί μόνο με το να δει τα αξιοθέατα θα καταλάβει ότι οι πολίτες στην μη εξαίρεσή τους ευημερούν ταυτόχρονα με την προκοπή της χώρας τους, ο μέσος ευρωπαίος πολίτης δεν προσπαθεί να ζήσει από τη χώρα του αλλά η χώρα του προσπαθεί να τον αξιοποιήσει ανάλογα όχι μόνο με τα επαγγελματικά του προσόντα αλλά και με τη νοοτροπία του και τη φιλοπατρία του για τη πρόοδο της χώρας στην οποία δουλεύει. Σε ποια χώρα στο εξωτερικό οι πολίτες της είναι τόσο ταυτισμένοι με πρόσωπα και πολιτικά κόμματα όσο στην δικιά μας. Ταυτισμένοι με τη κεντροδεξιά ή με την κεντροαριστερά ναι είναι με το φιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης ή το σοσιαλδημοκρατικό (αν υπάρχει) ναι επίσης είναι, με αξίες κοινωνικές βεβαίως όπως η φιλοπατρία η θρησκεία οι τέχνες τα γράμματα και κατ’ επέκταση ότι ορίζει τον πολιτισμό.
Αν βυθιστούμε με πρόχειρο τρόπο στο ιστορικό μας παρελθόν στον 20ο αιώνα θα θυμηθούμε ότι στα δύσκολα πάντα ως έθνος τα καταφέρναμε και επιβιώναμε, με τρόπο όχι υπολογιστικό ούτε τεχνοκρατικό αλλά στηριζόμενοι στην ενότητά μας, στις δικές μας δυνάμεις, στο φιλότιμο και στις ικανότητες μας. Άλλωστε στην σύγχρονη ιστορία μας όσες φορές και αν ζητήσαμε είτε οικονομική είτε στρατιωτική βοήθεια από σύμμαχο χώρα ποτέ καμία δεν είχε το ρόλο του….Φύρερ εννοούμε ελληνιστί τον ηγετικό ρόλο ώστε να απεμπλακούμε από μια κατάσταση επιτυχώς.
Όπως και αν έχουν τα πράγματα σήμερα ''ζητείται ελπίς'' όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Αντώνης Σαμαράκης.Η Ελλάδα και ιδιαίτερα η νεολαία της δεν μπορεί να αφήσει τη δική της οίρα στα χέρια αναξιόπιστων διαχειριστών.Γιατί τότε η χώρα αυτή δεν θα είχε μέλλον.Ούτε θα μπορούσε να ελπίζει.Και αν χωρίς ελπίδα τα οράματα πεθαίνουν,είναι βέβαιο ότι χωρίς αγώνες κινδυνεύη η ελπίδα.
Παναγιώτης Κατσούλας,ιστορικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου